این چند روز تاریک و عمیقاً دردناک برای کشور ما بوده است. برای درک آنها و تأثیر آنها بر نقش ما به عنوان مربی، برخی از کلمات ارباب حلقه ها تالکین به من علاقه مند شده اند:
«دنیا پر از خطر است و مکان‌های تاریک زیادی در آن وجود دارد. اما با این حال، چیزهای زیادی وجود دارد که منصفانه است، و اگر چه در همه سرزمین‌ها عشق با غم و اندوه آمیخته شده است، شاید بیشتر می‌شود.»
ما شاهد حملات بی‌اهمیت به خانه‌های پناهجویان در کشورمان و همچنین به مساجد، مشاغل و اماکن اجتماعی بوده‌ایم.
ما توهین تهدیدآمیز، نفرت انگیز و غیرقابل تحملی را شنیده ایم که نسبت به پناهندگان، رنگین پوستان و مسلمانان و همچنین سایر مذاهب مختلف صورت گرفته است.
بدتر از همه، ما شاهد خشونت اسفناکی بر روی افراد بی دفاع بوده ایم که به طور مسالمت آمیز به زندگی خود ادامه می دهند، صرفاً به دلیل رنگ پوست و نحوه انتخاب آنها برای عبادت – و بر روی افسران پلیس که برای محافظت از آنها تلاش می کنند.
به عنوان فردی که در آموزش و پرورش کار می کند، آنچه که به ویژه ناراحت کننده بوده است، دیدن برخی از کودکان و جوانان در خیابان ها است که در شعارهای زشت، غارت های بی فکر و خشونت هولناک علیه دیگران شرکت می کنند.
در همین حال، اکثر آنها شاهد این صحنه‌های وحشتناک در تلویزیون و در فیدهای رسانه‌های اجتماعی خود بوده‌اند – آسیب‌رسان، تحریک و شاید حتی رادیکال کردن آنها.
فرزندان ما آینده ما هستند. آنها بهترین و آخرین امید ما برای رسیدگی به مشکلات شرورانه و چالش های به ظاهر لاینحل زمان ما هستند. ارزش‌هایی که آنها برایشان عزیز هستند، عللی که هر یک از آنها زندگی خود را وقف آن می‌کنند و اهرم‌هایی که برای تضمین تغییری که می‌خواهند ببینند انتخاب می‌کنند تعیین می‌کنند که چگونه و آیا کشور ما جامعه‌ای امیدوار، فراگیر و بردبار باقی بماند که همه ما آن را می‌خوانیم. خانه
در این تلاش شریف، برای آموزش فرزندانمان و آغشته به شفقت و شخصیت مورد نیاز برای ایجاد دنیایی بهتر، نقش ما به عنوان معلم، مربی و رهبر بسیار مهم است.
اگر کار ما در مورد رشد ذهن آنهاست، پس باید به قلب و روح آنها نیز متوسل شویم
هنگامی که آنها به مدرسه باز می گردند، ما باید زمانی را برای گفتگوهای معنادار با دانش آموزان خود اختصاص دهیم. ما باید اجازه دهیم جوانان ما در مورد احساسات و عواطف خود صحبت کنند: آنچه که دیده اند و تجربه کرده اند چه تأثیری بر آنها داشته است و آنها چگونه خود و جایگاه خود را در جامعه و آینده کشور ما می بینند.
چنین مکالماتی می‌تواند ناراحت‌کننده باشد – به‌ویژه برای دانش‌آموزان رنگین‌پوست ما یا سایر اقلیت‌ها – اما ما باید مدارسمان را به فضایی امن تبدیل کنیم که فرزندانمان بتوانند در مورد اضطراب‌های خود صادق باشند تا بتوانیم راهنمایی و اطمینان لازم را برای آنها فراهم کنیم.
علاوه بر این، مدارس ما باید از طریق درس‌هایشان و تجربیات گسترده‌تری که ارائه می‌دهیم، جوانان ما را به مصرف‌کنندگان انتقادی اطلاعاتی که به صورت آنلاین به دست می‌آورند مجهز کنند. باسواد بودن، بیان و شمرده بودن؛ و کسب مهارت ها و صلاحیت ها برای داشتن سهم قابل قبولی در شکوفایی اقتصادی کشورمان.
اگر این در مورد رشد ذهن آنها است، پس باید به قلب و روح آنها نیز متوسل شویم. بیایید اطمینان حاصل کنیم که آنها درک درستی از مردم و جوامع بسیار متفاوت با آنها دارند و با کسانی که آسیب پذیرترین افراد در جهان ما هستند همدلی دارند.
بسیار مهم است که به فرزندان خود در مورد فقر و ناامیدی فجیعی که جوامع طبقه کارگر ما را با هر رنگ و زمینه ای آسیب می رساند، بیاموزیم. همچنین مهم است که آنها در مورد مبارزات بی پناه ترین افراد در حاشیه جامعه ما بیاموزند: پناهندگانی که ناامیدانه از جنگ فرار می کنند، سالمندانی که از تنهایی رنج می برند، کسانی که توسط مواد مخدر و بحران های بهداشت روانی ویران شده اند.
شاید مهم‌تر از همه، همانطور که تالکین اشاره می‌کند، ما باید تمام عشقی را که در تابستان دیدند و نوری که از تاریکی می‌آمد به فرزندانمان یادآوری کنیم.
ما مردمی را دیدیم که گرد هم آمده‌اند تا آوارها را جارو کنند و دوباره خیابان‌هایشان را امن کنند، مهربانی ساده غریبه‌هایی که مغازه‌های غارت شده را تعمیر می‌کنند و شجاعت آن‌هایی که بی‌صدا و ایستاده برای محافظت از خانه‌ها و عبادت‌های دیگران ایستاده‌اند. افرادی که نه نفرت، بلکه عشق رانده می شوند – عشق به همنوعان خود، عشق به همه افراد جامعه و عشق غیرتمندانه به کشور ما.
این شخصیت واقعی ملت ما است، ملیله های محکم و غنی که جوامع ما را به مکان های پر جنب و جوش تبدیل می کند. این وعده زیبای سرزمین بزرگ ماست.
ما مدت‌هاست که می‌دانیم مدارس ما جهان‌های کوچک جامعه گسترده‌تر هستند که منعکس‌کننده بیماری‌ها و چالش‌های جوامعی هستند که در هر زمان به آنها خدمت می‌کنیم.
با این حال، ما نباید پس از این اتفاقات به سرنوشت گرایی بیفتیم. مدارس ما همچنین محرک هایی برای تغییر، پیشگامان آینده ای بهتر و امید به جهانی صلح آمیزتر و دلسوزتر هستند.
منبع:schoolsweek
